A fama da que goza Arbo a nivel internacional, en materia de lamprea, non só é por a calidade do produto, senón a forma artesanal de pescala utilizando a rede e as denominadas pesqueiras.
A lamprea en Arbo pescase cando se achega o fin do seu ciclo vital e remonta o río para desovar. É por esta razón que a veda se abre o 15 de febreiro e esténdese ata mediados de maio. As Lampreas en Arbo son prezadas porque chegan potentes, despois de quilómetros de duro exercicio no que superan mesmo os seus escasos dotes nadadores facendo paróns nas rocas, grazas á ventosa que teñen por boca, para descansar. Ao chegar á zona alta do río, se aparean, desovan e déixanse caer ao río para morrer.
Ás lampreas adóitanse pescar pola noite, xa que se di que é cando se di que a lamprea «anda», xa que durante o día «planta» e non camiña, polo que os pescadores colocan as redes a noite e a primeira horas do día van a recoller a pesca.
A tradición da pesca da lamprea conta xa con séculos de antigüidade. Podémolo apreciar nas ‘pesqueiras’ que os romanos nos deixaron na beira do río. Estas construcións, de indubidable interese arquitectónico e etnográfico, as seguimos utilizando para a captura da lamprea, empregando unha técnica ancestral, artesanal, sostible e respetuosa co medio ambiente, tal e como facían os nosos devanceiros. A gran diferenza é que para os antigos romanos este manxar estaba restrinxido a emperadores; e agora, esta delicia do Miño, podémola desfrutar todos.
Estas construcións líticas son a realidade física da paisaxe fluvial do baixo Miño. As “Pesqueiras” son un prototipo de asentamento entre a súa forma e a súa función; unha síntese perfecta entre Arquitectura e Enxeñería.
As “Pesqueiras” están realizadas a base de sillares de granito nos que se colocan ganchos de ferro que suxeitan varios sillares ao mesmo tempo. Estes grandes sillares non son froito da casualidade, senón que soportan forza da auga durante as crecidas do río, así como o choque dos diferentes materiais.
Estas construcións penetrábanse no río nos lugares máis aptos para a pesca da lamprea. Aproveitaban saíntes rochosos e lugares con boa corrente para a osixenación da auga e por conseguinte boas para a lamprea. Poden chegar ata os vinte metros de longo e ata os seis metros de altura para evitar a grandes crecidas da época de pesca da lamprea. Hainas de dous tipos, unhas cun só corpo e outras formadas por varios cun corredor entre cada unha. Cada un destes corpos reciben o nome de poios e están orientados para dominar as augas e canalizalas por estes ocos entre os poios e así obrigar á lamprea ao paso por eles. En cada corpo sitúase o chamado lapadoiro e marco (un abaixo e outro arriba), que é onde se suxeitaban as cordas do viturón (vitirón, biturón ou masoura).